Thema: De Kantjes eraf. (2)

(5/365)



Ik begin maar in de buurt. Het is altijd zo dat als je een bepaalde bril opzet -in dit geval de kantjes eraf bril- dat je dan juist beter gaat zien. Vlak bij huis is een parkeer plaats. Vanaf de plek waar de fotograaf staat loopt een straat die net versprongen is ten opzichte van de inrit die je ziet. Dus regelmatig gaan ze daar over het putje, het hegje elegant maar even meegenomen.

Is er een verklaring voor? Nou, links is het honden uitlaatveldje. Wat heeft dat er nou mee te maken? Nou, ik sta daar's ochtends wel eens de hond uit te laten en observeer het gebeuren altijd met veel smaak:

Auto komt aangereden, meestal middenklasser+, bestuurder stapt haastig uit, achterklep open, tas eruit, achterdeur open, kind uit het stoeltje, alles weer dicht, lieve woordjes onder het volwassen wandeltempo en als het niet anders kan maar op de arm geslingerde kind, bij de écht late typen staat de juf al te wachten want de kring is nog niet compleet, haastig teruglopen, instappen, een ruk in zijn achteruit en juist ja!: bij het weer wegrijden moet het kantje het ontgelden.

Op dit moment denk ik dan: ach, dit kind is in ieder geval niet vergeten..

Triest hè, als je doordenkt. Was ik ook zo? Durf je eerlijk te antwoorden? Hoe ben ik nu?

De kantjes eraf.

Wordt vervolgd...

De wereld begint dicht bij huis.

Thema: De Kantjes eraf. (1)

(4/365)



In deze jaarserie dan ook maar even een terugkerend thema. Als kind en student waren we er letterlijk en figuurlijk goed in.
Als grote mensen hebben we er tweeledig helemaal niets van opgestoken want enerzijds proberen architecten etc.. ons in de pas te laten lopen (waarom waarom?) en anderzijds lopen we er gewoon de kantjes van af. Grote mensen welteverstaan want deze plaat is genomen op "de Strip" een onderdeel van de hightechcampus in eindhoven en daar komen over het algemeen volwassen kinderen met een hoog "nerd" gehalte.

Je kent ze wel, van die diagonale fietssporen door een groen speelveldje. Van die oversteekplekjes tussen twee zebrapaden in.

Mijn advies: Gewoon even een tijdje niets ontwerpen en daar waar de sporen verschijnen voorzieningen aanleggen. Of meer met een kinderbril op een stad of dorp aanpakken. Is nog leuk ook.

Haast

(3/365)

Waarom al die haast? Sneltransport, koeriers, ... ,e-mail, webshopping, ...vandaag nog in huis, instant access, snelbuffet, ... , 4-uurs service , 1-uurs service, 30 minuten, meteen klaar, real-time koersinformatie, ...

Ja, waarom eigenlijk? Denk daar nu eens even over na. Is het écht onoverkomelijk als iets één dag later komt? of pas volgende week? Hoe was dat 20 jaar geleden?
Tsja, voorraad optimalisatie, maar dat kwam ook niet op één dag.

Nee, ik bedoel het serieus. Schrap nu eens alle zaken waarvan je al bent gewend dat deze direct ter beschikking staan eens even weg en daarmee het gehele haastige logistieke proces wat erachter zit. Vliegtuigen, Vrachtwagens, Overslagruimte, Bestelwagens, afgebeulde flexwerkers. Heel dat netwerk is gebaseerd op het feit dat we het meteen moeten hebben.
Maar veel beslissingstrajecten die leiden tot de aankoop duren al veel langer. Een digitale camera; voordat deze intern (thuis)door de molen is -zullen we dat nu wel doen, etc..- duurt het weken en dan moet ie binnen 24 uur binnen zijn!!
Verse producten, ja, direct meerwaarde. Maar een cameraatje of dekbedovertrek gaat echt wel een paar dagen mee. De kosten voor deze logistieke toegevoegde waarde komen echt niet allemaal aan de oppervakte hoor, die zitten netjes in het product en voor de schone schijn wordt er dan toch nog maar iets in rekening gebracht.

We schieten uit de bocht. Een heel groot percentage van die 24 uurs pakjes wordt pas de volgende dag of later zelf opgehaald omdat de ontvanger niet thuis was. En hoe? Met de auto naar het distributiecentrum. Allemaal individueel.

Duidelijk?

Maar nu de reden waarom. Waarom moet het zo snel? Waarom?
Eerder dan de buren hebbe hebbe hebbe
Kan niet zonder?
Anders wordt de koopzucht niet snel genoeg gelest?

Juist! Dat laatste! Dat wordt in stand gehouden door de achterliggende (marketing) organisatie, want als de stroom inkakt gaat de hele handel naar de mallemoer (daar zullen ze wel net jargon voor hebben) Angst dus. Angst daar is de gehele natuur op gebaseerd.

Zijn we toch weer terug bij de natuur...

Eervol

(2/365)

Is er iets aan het verschuiven? Acceptatie en waardering voor het handelen van mensen in het algemeen is gebaseerd op en soort gemeenschappelijke norm: eer.

Het is een eer een lintje te ontvangen of een mooi cadeau voor een jubileum te krijgen; het gouden horloge.
Het is een eer iemand eindelijk te kunnen helpen nadat ze jou altijd hebben gesteund.

Het is een eer om applaus te ontvangen voor iets waar zo hard voor is gewerkt.

Maar dan is er zoiets als eervol ontslag.
Je kunt dat ontslag zelf nemen (de eer aan jezelf houden) maar ook krijgen.

Er is dan iets aan de hand. Vaak kan men er geen vinger achter krijgen (juridisch) maar alle betrokkenen weten wat er speelt. De persoon in kwestie trekt zich dan terug. Dat wordt beschouwd als eervol.

Duhuh.

De gouden handdruk. Ook al zoiets. Een machteloos resultaat van dichtgetimmerde arbeidsovereenkomsten, al waren ze al voorbereid op het onvermijdelijke afscheid.
Vaak worden betrokkenen nog gefeliciteerd met hun handdruk ook. Door nog niet gevallen lotgenoten denk ik dan maar.

Fouten maken is menselijk. De consequenties ervan onder ogen zien wordt beschouwd als eervol. Maar laten we even inzoomen op de fout op zich.

Een managementstrategie die met veel draagvlak is uitgerold maar verkeerd uitpakt? Gewoon een verkeerde beslissing nemen voor een investering omdat je het mandaat nu eenmaal bezit.
Binnen de verantwoordelijkheid fouten maken is algemeen aanvaard als het risico aan de top te staan.
Maar dan gaan de "fouten" verder: Prijsafspraken, kartelvorming aan de ene kant.
Handel in voorkennis, graaien, creatief declareren aan de andere (persoonlijke) "greedy" kant.

Als kind betrapt met de kruimels aan je lippen leer je dat het niet goed is wat je hebt gedaan en is het een leermoment. Als volwassene is er die ruimte om te leren niet meer. Gewoon handen af van andermans goed. Punt.

Eenmaal betrapt probeert met met zoveel mogelijk reparatie "eervol" af te treden.

Japanners zijn daar bekend om. Na gezichtsverlies rest slechts het harakiri. Notabene in het voorliggende geval om 6600 euries aan foute declaraties.

Laten we ons alsjeblief niet vergissen en verder afglijden:

Het is NIET eervol om na de zonde een soort reparatie handeling ten toneel te spreiden. Het is eervol om NOOIT in een dergelijk vaarwater te recht te komen en nooit te vallen voor de verleiding "ik heb toch al zo lang hard gewerkt, nu mag ik ook wel eens iets voor mezelf".

Maar ja, die eer komt niet aan de oppervlakte. De eer van veruit de meeste werkende en niet werkende mensen in de maatschappij. Die klaar staan om te helpen en uitgaan van kracht in plaats van zucht. Die onbaatzuchtig vertrouwen op leiding en sturing maar inmiddels beter weten.

Werken aan de top zou een eerbetoon aan alle eervolle anderen die nooit in beeld zullen komen moeten zijn. Het moet een eer zijn en geen beloning.

Er is geen grens aan beloning.

Eer wel. Eer eindigt roemloos.

SMS taal

(1/365) (Dit is de eerste van 365 dagelijkse posts in een reeks die zal eindigen op 27 mei 2008)

B&iw! srry dak 2L8 b&: b& mt mn nwe gbrde trui Rgns 8ter blyvn Hkn: mst ds 1st nr Oma, om 'm te ltn mkn!

Dit sms-te Nikki Allers uit Haelen voor een wedstrijd. Aldus Nu.nl

Er staat:

Ben ik weer! sorry dat ik te laat (too late) ben: ben met mijn nieuwe gebreide trui ergens achter blijven haken. Moest dus eerst naar oma, om hem te laten maken.

Jaren geleden maakte ik in mijn workshops "anders werken" mensen attent op een generatie nieuwe medewerkers die gewend zijn om ook op een andere manier te communiceren. En als je daar niet minimaal begrip voor kunt opbrengen, je met een valse start zit opgescheept.

Destijds (april 2003) was mijn voorbeeld sms-je afkomstig uit een Engels bericht en zag er zo uit:

My smmr hols wr CWOT. B4, we usd 2go2 NY 2C my bro, his GF & thr 3 :- kds


(My summer holidays were complete waist of time. Before, we used to go to New York to see my brother, his girlfriend and their three screaming kids)

Het schotse meisje had een compleet opstel in deze taal geschreven onder het moto: "zo kan ik me beter uitdrukken".

Ik heb me er niet alleen mee bezig gehouden hoor:

Google maar eens op: My smmr hols wr CWOT


Maar deze generatie is toch echt in opkomst. Voor ons als "achterblijvers" een enorme uitdaging om verschil te maken tussen dat wat je niet begrijpt of beheerst en de negatieve aspecten van de samenleving.

Bijvoorbeeld: Een groot deel van de straattaal (al die vormpjes, bewegingen, uitdrukkingen, sms-en, etc) is voortgekomen uit en gebaseerd op respect voor elkaar (tov de rest van de maatschappij) maar komt vaak afstandelijk, zo niet aggressief over. Het is gemakkelijk je daarin te vergissen juist omdat verdiepen extra inspanning kost.

Maar denk ook even aan het volgende:

Het is bijna een gemeengoed geworden om te zeggen dat een groter percentage van de allochtone medemens crimineel is dan de autotochtone. (2,2% vs. 0,9% ,CBS 2002)

Echter in absolute zin praat je over 163.000! autochtone verdachten tov 61.000 allochtone en dan nog verdeeld over een flink aantal afkomsten.

Wanneer je dus in een groep mensen twee Marokkanen ziet is de kans nog steeds veel groter dat je door de rest van de groep wordt bestolen, begrijp je?

Glad ijs?

De maatschappij hoort dat te zijn

Raoul

(Heertje dus, ik lees zijn bundel Parool columns) Gevatheit met de snelheid van het licht. Is het gevatheid of zit er meer diepgang achter? In eerste instantie wint de indruk van diepgang maar dat kan zomaar een "trompe l'oeil" zijn.
Omdat columns steeds diepte aanroeren, de betere althans, kan het óf zijn dat het daarbij dan blijft óf dat -mijn eigen- gezegde van toepassing is: "als je het niet kunt samenvatten, heeft het geen inhoud".
Dit gezegde werd gestaafd en nog steeds, in een omgeving waar mensen slechts in staat bleken pakken prachtig blanco papier te bevuilen met woorden, aaneengeregen tot zinnen, verpakt in alinea's vervolgens gebundeld tot chapiters, achter elkaar gezet tot een stuk genaamd "strategische beleidsblur" of "blabladiejaarplan".

Wetende dat je vraagt naar het onbereikbare doe je het toch: "mag ik een samenvatting?"

"Dat kan niet".

Alles op zich is zo belangrijk en opzichzelfstaand dat de vraag naar zoiets als een belediging wordt opgevat.

Ik lees zo'n stuk niet en zal het ook nooit doen.

Geef mij maar Raoul.

NorthSeaJazz 2007

Eén ding is zeker geworden: Mike Stern speelt zondag 15 juli!

Dat maakt het extra extra zwaar dat het er dit jaat niet inzit om "het" mee te maken. Voor de eerste keer in meer dan 25 jaar!!!

Heeft dat iets met de verhuizing te maken naar Rotterdam? Reken maar: Ondanks alle euforische propaganda: minder (en meer pop) voor meer geld: Drukte niet opgelost, ze laten gewoon meer mensen binnen. Mojo rules! Who else!

Jazz en geld. Daar is het fout gegaan. Ergens. Toen Paul "pappa NSJ" Acket ons verliet werd het hart verkwanselt. Een erfenis is een zware last nietwaar?

Minder optredens voor meer geld.

Mijn recensie van 2006

Pijn.

Lotte

De beste vakantieplek is...

...de plek waar je altijd zou willen zijn maar waarvan je helaas steeds weer moet vertrekken.

Maar... 11 mei mogen we weer "en route". Yippiie.

Sterke Blaas

Ik ben gezegend met een sterke blaas. Daar waar velen 's nachts, of 's ochtends direct moeten plassen kan ik het desnoods tot en mét de eerste meeting (met koffie) volhouden.
Of een hele avond stappen met biertjes.
Volhouden is dan een zwaar woord, het kost me geen moeite. Ik moet niet te ver gaan, da's alles.

Nou dat is gemakkelijk, zul je denken maar niets is minder waar.

Alleen op de wereld kun je je plasfrequentie geheel op jezelf afstemmen, nou ja afstemmen hoeft dan niet eens, in de werkelijke wereld is dat anders natuurlijk. In kleinere en grotere groepen van mensen zijn er namelijk altijd "plaspauzes". De frequentie van die pauzes (of het gezeur als ze niet tijdig volgen) wordt steevast bepaald door de zwakste blazen. Het zijn ook vaak de dominante typen die een zwakke blaas hebben, handig om een plaspauze af te dwingen.
De sterke blazen mogen dan gevoeglijk wachten, wachten, wachten.

Iemand komt te laat. Zegt: "Ik moest nog even plassen" De hele tijdig aanwezige groep accepteert dat als vanzelfsprekend want beter nu dan halverwege de meeting een onderbreking. Een onderbreking die toch gaat komen want het plaswoord is uitgesproken en dat werkt onbewust door.

Zo heb ik al heel wat afgewacht. Daar waar ik mijn plaspauze altijd zo kan kiezen dat ik daarmee niemand hinder, het moge duidelijk zijn dat wachten voor mij hinder is, wordt er van de andere kant ten hoogste een "sorry, ik moet nog éven..." gestameld met soms "je vind het toch niet erg hè?" erbij. Wat kun je zeggen?

Het is de natuur hè. Is het erg? Nee. Er zijn onbeschrijflijk veel ergere zaken in het leven. Is het lastig? Ach. Is het? Ja, het is! Het kost tijd. Mijn tijd. Want ik kan wachten. Bij toiletten. Alleen aan een tafeltje. Geen drankje meer want alles is net afgerekend en dan komen "ze" erachter dat er nog even geplast moet worden. Sta je daar met jassen en tassen.

Theater en concert. "Hou mijn stoel even bezet". Dat gaat nog met z'n tweetjes. Maar als je voor 4 synchroonplassers "O, dan ga ik ook maar even" een plekje moet vrijhouden...? Het zweet breekt me dan uit. In een gematigde omgeving levert dat slechts wat klamme blikken op maar waar duur betaald wordt voor een plaatsje wordt recht evenredig gedrongen en getrokken en probeer dan maar eens uit te leggen dat je 4 vrienden zeikerds zijn.

Laat ze elkaars plaspauze opvangen.

Maar op de één of andere manier hebben ze daar de sterkere blazen voor nodig.

Zodadelijk komen we weer langs een toilet. "Wacht, ff pl..." klinkt het dan, mij als een pakezel met de strandspullen achterlatend langs het pad. Een paar medepakezels kijken begrijpend terug.

Let er maar eens op, je herkent zo zo. Plasridders.

Gezegend, bwha..