25 december 2012

Oefening baart inzicht



Daar zitten we dan met z’n allen. Het huis versierd, van ’n klein kaarsje tot volledig opgedirkte huizen en straten. We eten allemaal tenminste één keer zo gezamenlijk mogelijk een maaltijd. Uitbundig, arm of rijk. Alleenstaand. Werkeloos. Of volledig middenin het leven met gezin, familie en collega’s. In arme of rijke landen. Allemaal streven we naar dat kerstmoment. Toegegeven, er zullen echt wel uitzonderingen zijn maar minder als gedacht. Veel uitzonderingen zijn gewoon mopperpotten die eigenlijk anders zouden willen.
Goed, met kerstmis allemaal in het gelid dus. Een beetje teveel soms in het gelid van de commercie maar daar ga ik het nu niet over hebben, het is tenslotte kerstmis.

(En wanneer jullie willen betalen voor een goed gevoel moeten jullie dat zelf weten maar elke dag van het jaar ga je dit niveau niet volhouden hè?)

Het gaat dus niet om het gelid maar om het woord allemaal en het woord samen.
Want waar en hoe zit het individu eigenlijk verstopt deze dagen? Waar ben je? Doe je ogen eens dicht en stel je het volgende eens voor…..uh, doe ze maar in gedachten dicht anders leest het zo lastig. Je kunt het straks nog een keer voor de spiegel oefenen, dat is namelijk ook zinloos met je ogen dicht.

Het kan overal. Ogen dicht. Wie ben je? En dan even geen antwoord als: “Ik ben, Jan, 43 jaar oud, getrouwd, twee kinderen een eigen huis, auto, werk, leuke hobby’s… bla bla” Nee, wie bén je?
Ben je een vriend of vriendin? Bén je wel vader? Ben je goed voor jezelf. Eerlijk naar jezelf?
Want dat is namelijk raar (en mooi). Je kunt jezelf iets afvragen. Dat zou een fantastische dialoog kunnen opleveren. Maar meestal is het stil. Ssssst, niks vragen. Het antwoord zou me niet bevallen.
Dus vragen we ons niets af. Het leven vraagt al genoeg van ons. Ik hoef nu geen voorbeeld te geven van een ben vraag, want je weet allang welke vraag je niet aan jezelf stelt. Je bent bang voor het antwoord en de consequenties die het zou hebben wanneer je er iets aan zou doen.
Maar dat zijn vaak - zeg maar - aardse consequenties.

Je kunt deze oefening gewoon voor jezelf blijven houden, dat geeft niks.
Ik ben niet ….  wat als ik het wel zou zijn?
En vul nu niet op de stippellijn het woord “gelukkig” in. Dat is een veel te groot en niet te bevatten begrip en… je wordt er niet op afgerekend .
“Ik heb Jan ontslagen omdat hij niet gelukkig is”  Onzin.
“Ik heb Jan ontslagen omdat ik niet gelukkig met Jan ben”  
Precies, een aardse oplossing voor het probleem van de baas.

Je kunt dat dus mooi bij jezelf houden. Er iets niets of niemand buiten jou die je gelukkig kan maken. Een tijdje voor de gek houden, dat wel. Zelfs jezelf.

Terug naar de oefening. Bijvoorbeeld ik ben niet blij met …… (de relatie met mijn broer, de pijn in mijn been, mijn onrust, …)
Draai dit eens om en voel de energie die het zou geven wanneer het wel goed zou zijn. Hé, de pijn in mijn been is weg! Daar word ik blij van! Geef het even tijd, soms zit het wat diep.
Voel die energie. En parkeer dit gevoel. dat kun je namelijk heel goed. Net zoals je het gevoel van je eerste kus, diploma, succes, gewonnen wedstrijd enzo, nog heel goed “weet”. Je herinnert je dat gevoel. Energie of zo. Probeer het maar niet te bevatten. Het is niet nodig. Het werkt.
Wanneer je in deze oefening het gevoel oefent, kun je daarmee de pijn bestrijden, het verdriet verminderen, rustiger worden. Niet om poppenkast te spelen maar daardoor ga je beter zien, met je ogen dicht. Je bent niet verdoofd door de pijn, het verdriet, kwaadheid wellicht en daardoor kun je helder zien.
En dat geeft ruimte en voeding aan beweging die ingezet wordt. 
Waarheen? Ach, als we alles van te voren wisten. Maar vastzitten is zeker niet goed. Bewegen wel. Ook het bewegen van de geest.
Je moet er wel de tijd voor nemen, voor deze oefening. En het is eigenlijk geen oefening. Je kunt het al maar je bent het vergeten.

Ogen weer open dan maar en hop…het kerstdiner in!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten